Dziurkacz do kart pantograficznych Hollerith

Source: http://www.columbia.edu/cu/computinghistory/firstpunch.html

Powyższe zdjęcie z 1940 r. (kliknij, aby zobaczyć w pełnym rozmiarze) przedstawia operatora dziurkacza pantograficznego wprowadzającego dane z formularza spisu ludności z 1920 r., takiego jak ten po lewej; wypełniają je ręcznie ankieterzy spisu. Forma została zamontowana na rolce, którą można obrócić tak, aby aktualny wpis (osoba) znajdował się tuż nad ściętą krawędzią drewnianej płyty czołowej. Każde uderzenie wymaga od operatora umieszczenia rysika nad odpowiednim otworem, co jest operacją pracochłonną, żmudną i podatną na błędy. Sam Hollerith powiedział w jednym ze swoich wniosków patentowych: „Kiedy dokonano w ten sposób transkrypcji różnych pozycji, pożądane lub konieczne może być sprawdzenie, w całości lub w części, dokładności takiej transkrypcji”. [Truesdell, s. 37] W każdym razie stempel pantograficzny w muzeum Smithsonian głosi: „THE TABULATING MACHINE COMPANY, WASZYNGTON, DC,

Zdjęcie z 1950 r. pokazuje, jak formularze spisowe były przetwarzane w ten sam sposób, co od 1890 r., ale z lepszą wydajnością kart: IBM 012 z 1925 r., czyli jak klawiatura numeryczna na nowoczesnej klawiaturze.

Do 1910 r. sami tabulatorzy przeprowadzali pewne sprawdzanie błędów… „Gdyby na przykład cały kolor pozostał niedziurkowany, karta nie zostałaby zarejestrowana, a tym samym nie uruchomiłaby się dzwonkiem, którego nasłuchiwał operator. Karty były również odrzucane, jeśli były „niewymiarowe” lub w inny sposób uszkodzone mechanicznie. Odrzucone karty zostały sprawdzone i dostarczone pominięte elementy — lub nowe karty, spełniające wymagania mechaniczne, zostały dziurkowane. Oprócz tych wadliwych kart było wiele kart zawierających elementy które były tak niespójne, że budziły wątpliwości co do dokładności dziurkowania lub oryginalnych wydruków, z których zostały wybite. Seria weryfikacyjna z 1900 r. została zaprojektowana tak, aby zająć się obydwoma typami wadliwych kart przed wydaniem wykorzystanie kart w zestawieniach końcowych,przez specjalną maszynę okablowaną tak, aby odrzucać nie tylko karty niekompletne i wadliwe, ale także te z niespójnymi elementami, przedmiotami, które w przeciwnym razie często podlegałyby wątpliwości co do dokładności, oraz znaczną liczbą elementów występujących rzadko, których pożądano być podwójnie pewnym. „ [Truesdell, s. 94-95]

Te przebiegi weryfikacyjne były prawdopodobnie pierwszym przykładem „programowania przewodowego”, możliwego dzięki wynalezieniu przez Holleritha panelu okablowania dla jego Tabulatora Typu I w 1906 roku.